Bir sabah uyandığında,
Kimsecikler yoktur artık yanında.
Yalnızca;
Silikleşmeye yüz tutmuş anılar,
Her duyumsandığında bir daha keskinleşen kokular,
Bayram sabahları,
Ömrün yorgun akşamları,
Toklukları ve açlıkları,
Kaçırılan fırsatlar,
Yanlış verilen kararlar,
Boy boy dizilmiş yalanlar,
Yağmalar ve talanlar,
Falanlar ve de filanlar,
Kısacası yaşananlar.

Bir zamanlar ne kadar da kalabalıktık oysa,
Yaşam denilen bu yalnızlık anaforuysa,
Hırlarımızla katıldığımız ölüm maratonuysa,
Evet,
Yaşadık biz de ne eksik ne de fazla.
Uzun kış gecelerinde kömür yanan soba başında,
Sevdiğimiz bir insanın mezar taşında,
Sevgilinin kirpiğinde, kaşında,
Baharında, yazında ve de kışında,
Biz de yaşadık,
Ve birdenbire yaşlandık.
Gençlik uçup gitti avuçlarımızdan,
Çocukluğun uçup gittiği gibi avlularımızdan.
Acıdık ve acıttık,
Tüm yaralarımızı tekrar ve tekrar kanattık,
Sonra kandık,
Kandırdık
Ve kandırıldık.
Ancak bu kadar ben olmamıştık hiç,
Çoktuk odalarımızda, evlerimizde hepsinin yapısı kerpiç.
Şimdi betonarme apartmanlarda yalnızız,
Betonun soğukluğundayız ve de ıssızız.
Ölümüz beklemekteyiz zamanlı zamansız.
Eskiyi özleyerek,
Hatalarımızı içimizdeki yangınlarda közlereyerek,
Beklemekteyiz bir şeyleri.
Kaybedilmiş bir savaşın esir erleri,
Kime tuttuk mavzeri?
Kendimize mi?
Sevdiklerimize mi?
Ne kadar da anlamsızmış bu kavga,
Ellerimizde ve ayaklarımızda inattan yapılmış pranga,
Teknemizi alabora etti bu son dalga.

Bir sabah uyanmayacağımız gerçeği zihinlerimizdeyken,
Her gece daha mı yorgun giriyoruz yatağa?
Aklımız hala yerli yerindeyken,
Daha mı geç ulaşıyoruz artık şafağa?
Bu aynalardaki bezgin çizgiler kimin,
Sanıyoruz ki ömrünü ziyan etmiş birinin,
Tüm bu çizgiler.
Daha az nefret edip daha mı çok severdin,
Yoksa hırsı değil de huzuru mu seçerdin,
Kısa olduğunu henüz anladığın ömründe?
Tüm pişmanlıklar esas duruşta önünde.
Anlamlarında paslı metal tadı,
Göğsünde mide yangınları,
Tüm eşyaların geçmişin yadigarları.
Eskidin işte sende,
Derman da kalmadı bedende.