Karşıma geçmiş,
Uzun bir aradan sonra
"Nasılısın?" diyorsun,
"Neden konuşmuyorsun?"
"Pişmanım,"
"Şimdi anladım seni..."
"Neden yüzüme bakmıyorsun?"
"Sevmiyor musun hâlâ beni?"

Nasılım diyorsun…
Paramparça ettiğin birine.
Pişmanım diyorsun…
Bir zamanlar yok saydığın birine.
Yüzüme neden bakmıyorsun diyorsun…
İnsan, katilinin gözlerine bakamaz.

O...
Ağladığım gecelerin,
Başımı duvarlara yasladığım sabahların,
Başıboş sokaklarda adımı unuttuğum saatlerin,
Arşı âlâyı titreten hıçkırıklarımın,
Şehri yasa boğan terk edişinin
Adıydın.

Kalbimi,
Gözyaşlarımla yavaş yavaş öldürdüğün günler…
Ne olacak peki?

O gün son cümlemi
Gözyaşlarım söylemişti:
Seni affedemem.
Yapamam bu kötülüğü kendime.
Beni öldürene
Bir daha can veremem.
Belki affetmek büyüklüktür,
Ama ben büyümedim.
Parça parça dağılarak
Yok oldum. © Fatih Bilen | Tüm telif hakları saklıdır./dilegelmeyencümleler