Masalını yitirmiş bir hayalperest geziniyor zihnimde,
Gece karanlık ve Jüpiter gezegeni bir adım ötemde.
Ellerimi uzatsam gökyüzüne, tutabilirim gibi sanki
Uzanabilirim yıldızlara, aya ve komşum Jüpiter’e.

En çok ben dinlerdim babaannemin masallarını,
En çok ben korkardım masallardaki canavarlardan
Ve en çok ben kandım sanırım yalanlarına hayatın,
En çok ben aldandım zihnimin sahte gerçeklerine.

Yoksa şimdi böyle uykusuz ve böyle huzursuz,
Var olmayan bir öykünün peşinde koşmazdım sanırım.
Var olmayan kişilerle anlatmazdım derdimi,
Bir hiçliğin peşinde heba etmezdim varlığımı.

Pişman olmasam da halimden bu gece yarısı şiirimde,
Bu kadar gerçek olmasını beklemiyordum hayatın.
Nerede o sonunda iyilerin kazandığı masallar?
Mahsuscuktan olmasa ne olurdu sanki kahramanlar?

Bu kadar da büyümek istememiştim çocukken,
Yalnızca kendi ayaklarım üzerinde durmaktı dileğim,
Aslında kendi ayaklarımın olmadığını nerden bileyim?
Büyümenin yitirmek olduğunu nasıl kestireyim?

Masalını yitirmiş bir hayalperest şimdi yüreğim…


MESUT ÇİFTCİ