1
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
242
Okunma
bir gün susmayı öğrendim,
öyle içten, öyle derin
bir çığlık gibi...
dokundukça çoğalan bir boşluk
kalbimin tam ortasında.
beni unuttu şehir,
adımı bilmedi sokaklar —
oysa bir duvarın gölgesine
şiir gibi yaslanmıştım bir zaman.
bir kadının gözlerinde tutmuştum kendimi
yakalanmış bir kelebek gibi
ömrün incecik teline.
düştüm...
bir solgun afişin arkasında,
bir yoksulun ekmek duasında,
bir çocuğun kıpkırmızı yanaklarında
düştüm...
ve sustum.
aşkı anlattılar bana,
birkaç kelimeyle geçiştirilen
bir efsane sandım önce
sonra anladım
herkesin yarası kadar sevebildiğini
kalbim mi?
çoktan kırıldı.
duyuyor musun?
bir rüzgar sürüklüyor şimdi
ismi silinmiş düşleri
ve ben hâlâ seni yazıyorum
unutulmuş bir kitabın kenarına.
5.0
100% (5)
Cevap Yaz
