2
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
313
Okunma
Kimseye bir şey anlatmadım.
Zaten kimse sormadı da.
Ne bir sabah eksik kalktım
ne de bir akşam fazladan oturdum pencere kenarında.
Sadece bazı sesler kesildi içimde.
O kadar.
Yoluma devam ettim.
Ama yürüdüğüm kaldırımlar
beni tanımıyordu artık.
Adımlarım,
bir başkasının ayak izine benziyordu.
Kimseye küsmedim.
Ama biri gelse,
“neden sustun?” dese
cevap veremem.
Çünkü cevabım bile yok artık.
Bir ara aynaya baktım,
yüzüm tanıdık geldi.
Ama içimde kimse yoktu.
Biri kırdı diyemem.
Herkes kendince dokundu bana.
Kimse tam kırmadı,
ama ben hiçbirinde sağlam kalmadım.
Sustukça kendime benziyorum.
Ve bu beni hiç sevindirmiyor.
5.0
100% (5)
Cevap Yaz
