Kırlara ve kırılan çiçeklere anlatacağım, bir kalbi olduğunu göğün.
Koşarak geldiğimi, bir sürgün yerinden.
Düştüğümü bir yangının ortasına.
Dağ eteklerinde açan tüm çiçekleri getireceğim ardımda.
Ve anlatacağım, çiçeklerin de bir kalbi olduğunu onlara.
Şiirler yazacağım, içinde çiçekler olan şiirler.
Leylaklar, yaseminler, karanfiller.
Ve anlatacağım, şiirlerinde bir kalbi olduğunu onlara.
Şarkılar söyleyerek göğü dolaşan kușlara eşlik edip, geçeceğim beton yığını sokaklarda.
Ve anlatacağım, kuşların da bir kalbi olduğunu onlara.
İnce bir serinlikte bekleyen sabahları anlatacağım,
Gecenin kalbini delip geçen yıldızları,
Ve yoksul bir yalnızlıkla uyanan şehrin çocuklarını.
Diyeceğim ki:
Her terk edişin ardında bir umut saklı,
Ve her umudun göğsünde çarpan bir kalp.
Anlatacağım, yağmurun da ağladığını bir gün.
Toprağın sustuğunu, ama sevdiğini içinden.
Ve bir çift gözün, bir ömrü nasıl da taşıyabildiğini sessizce.
Anlatacağım…
Bir kalbi olduğunu insanın.
Anlatacağım, en kırılgan yerinde çiçek açtığını.