Ey göklerin sükûta bürünmüş kardeşi!
Gazze...
Adını anınca kurur boğazımda bütün kelimeler,
Çünkü her harfinde kan var.
Çünkü her sessizlik, yeni bir cenazeye gebedir.
Ve biz hâlâ bakıyoruz!

Yüz yıl önce kırıldı kalbimiz,
Kudüs’ün anahtarı, bir annenin boynunda unutuldu.
Şimdi bir bebek, yıkılmış bir minarenin altında
Açıyor ellerini göğe
Ve diyor ki: “Allah’ım, niye büyümedim?”

Ey Rab!
Sana ant olsun,
Ben bir duayım artık,
Tut elimden!
Ben bir kurşun sesiyle uyanan sabahım
Yüreğim, bir toprak parçasına yeminli!

Yıldızlar!
Niye parlıyorsunuz hâlâ?
Bir çocuk gözünü kapattı diye
Geceye secde gerekmez mi?
Bir annenin sütü taşa döküldü diye
Yeryüzü yerle bir olmaz mı?

Gazze,
Ey çarmıha gerilmiş şehir!
Bir taş atınca çocuğun
Bin uçak kalkıyor havaya
Ve biz hâlâ bakıyoruz…

Kalbimizi o çocuğun cebine koyun!
Bir mermiye isim yazmadan,
Bir şehadeti gözyaşına boğmadan
Geçmesin bu asır!

Yazın şimdi
Gazze için
Bir tekme daha atsın zamanın kapısına
Ki anlasın zalimler:
Bu toprak, kutsal bir sabrın harmanıdır!