Bir sabah, annem yoktu sofrada.
Yarısı küflenmiş ekmekten,
Bir lokma düşmüştü yastığıma.
Sütüm yoktu, şefkatim de.
Sobasız kışlarda, yoklukla ısındım.
İlk cümlemi o gün yazdım:
“Üşüyorum.”

İlkokulda en arka sıradaydım hep,
Tahtaya kaldırıldığımda
Adımı yanlış söylemişti öğretmen.
Hiç düzeltmedim.
Çünkü ilk defa biri adımı anmıştı.

Yanımda oturan kız — saçları mandalina kokardı
Ben defterime “güzel” yazarken
O başka çocuklara gülümserdi.
Ben her gün görünmezdim,
Ama onun her gülüşü defterimin köşesinde
Çiçek gibi açardı.

Kalemim ikinci dönem bitti,
Kitaplarımın yarısı eksikti,
Hayalim tamamdı ama...
Bir gün “büyürsem” dedim,
"Beni duyar."

Yıllar geçti.
Bir diplomaya sığdırdım yalnızlığımı,
Bir ünvana yükledim
O hiç söylenmemiş cümleleri.

Tanındım.
Evet, belki herkes konuştu adımı
Ama ben yine de sessizdim.

Ve sonra…
O geldi.
Saçlarında mandalina değil,
Parfüm kokusu vardı bu kez.
“Eninde sonunda fark edildin,” dedi.
Oysa ben sadece
Fark edilmemenin şerefini taşıyordum hâlâ.

Sevmedi beni.
Sevgiyi değil, ışığı arıyordu.
Bense yıllar önce,
Karanlığa göz kırpmıştım bir defter sayfasında
“Üşüyorum,” yazan…