Hazan olurken bahar, mevsimler aktı geçti,
Nice aşklar içinde, sevdanın vakti geçti.
Zaman değirmen gibi, dönerken ekti geçti,
Ağlarken sessiz sessiz, zalimler baktı geçti.

Esen rüzgârla bitti, gülün ömrü aniden,
Nice can giydi kefen, şöhret buldu yeniden,
Ey gaflete düşen kul, ders almadın faniden,
Toprak iken cihanda, kalpleri yaktı geçti.

Gönül saraydı her an, aşk ile yanıyordu,
Şimdi virane hâlde, içinden kanıyordu.
Mevsimler son bahardı, yapraklar donuyordu,
Bir garip hazan gibi, gülü bıraktı geçti.

Saraylar viran oldu, mühür toprakta kaldı,
Nazla işveyle gelen, kefen yatakta kaldı.
Sözler unutulurken, tek düzen hakta kaldı,
Dünya misafirhâne, zamanı taktı geçti.

Zaman bir kırık nâzım, kalemler yazmaz onu,
Mekânı aşar gider, hudud tanımaz yönü.
Nice yiğit göç etti, şimdi bilmeden bunu,
Çöldeki kervanların, içinden çıktı geçti.

Ne kibir, ne öfke var, ne de gurur kalıyor,
Toprağa düşen canlar, aynı hükmü alıyor.
Mazlumun ahı gökte, zalim olup dalıyor,
Kör şeytana aldanıp, hayali yıktı geçti.

Bu ömür dedikleri, üç nefeslik seraptır,
İlki vardır, sonu yok, ortası bir hesaptır.
Sakın gönlü incitme, gelen kesin azaptır,
İnen kara bulutlar, üstüne çöktü geçti…

...andelip...