Sustum…
Sesimi duyan olmadı,
Gözyaşımı silen bir el bile uzanmadı.
Güldüm sonra,
Hani o mecbur kalınca gülünür ya…
İçim ağlarken, dışım kahkaha.

Yalnızlığı yudum yudum içtim gecelerde,
Bir sigara, bir şarkı, bir sen…
Üçü de eksik,
Üçü de zehir gibi…

Kalbim kırıldı deme,
Kalbim un ufak oldu!
Bir sözünle dağıldım,
Bir suskunluğunla yok oldum.

Gidişin,
İhanet gibi değil,
İnfaz gibiydi!
Ne vedan vardı,
Ne de arkanı dönüp bir “özür…”

Ben sevdim be zalim,
Öyle bir sevdim ki seni,
Kendimden geçtim,
Ama sen…
Benden bile geçtin.

Acıya güldüm işte,
Çünkü ağlamaktan başka yol kalmamıştı.
Çünkü o gülüş…
En çok kendime küfürdü aslında.

Sana kızmıyorum artık…
Kızsam ne olur,
Sen duvar kadar sessiz,
Ben yangın kadar çaresizim…
Seninle başımın belasıydı kalbim,
Ve ben…
Bile bile yürüdüm yangının içine.
Aklım “dur” dedi belki bin kere,
Ama gönlüm…
Bir kere “gitme” dedi,
Ve ben orada yandım işte.

Gittiğin gece,
Zaman durdu sanmıştım.
Meğer zaman geçmiyormuş,
Sadece ben geçmişe saplanmışım.

Uyumadım gecelerce,
Adını sayıklayan duvarlara konuştum.
Beni en iyi,
Sustuklarım anladı.

Bir fotoğraf kalmış senden,
Bir de adınla çarpan kalbim.
Ama artık o da kırık,
Her “seni seviyorum” dediğinde eksilmiş meğer…

Yalancı bir tebessüm kaldı dudağımda,
Gözyaşıma karışmış kahkahalar…
İşte böyle sevdim seni,
Canımdan can verdim,
Sen alıp gittin,
Bir teşekkür bile etmeden.

Senin için dua ettim en çok,
Ben yanarken,
Sen üşüme diye.

Ama…
Beni yakan,
Senin üşümen değil artık,
Beni yakan…
Senin hiç üşümemiş olman.
Sana yazdığım son cümle bu olsun:
“Keşke hiç tanımasaydım…”
Çünkü tanıdığım günden beri
Ne gülüşüm gerçek,
Ne uykum derin…
Ne de kalbim sağlam.

Beni “iyi biri” diye sevmedin,
Beni “çok seven” diye tükettin.
Ve ben,
Her gözyaşımla biraz daha senden geçtim…
Ama kendime hiç dönemeden.

Şimdi bana “niye gülüyorsun?” derlerse,
Diyeceğim ki:
“Acıya alışınca, gülmek de ağlamak kadar gerçek oluyor…”

Sen bir yabancıydın,
Ben seni yuva sandım.
Sen gidecektin,
Ben gitme diye kendimi bıraktım.

Sana dair son hayalim de bu gece yandı.
Küllerini savur rüzgârla,
Çünkü ben artık,
Hiçbir yangınımda seni çağırmayacağım.

Sadece susacağım.
Ve bu suskunluk…
Öyle bağıra bağıra olacak ki içimde,
Sen ne zaman gülsen,
Bir yerin hep sızlayacak!


______

İmza: Eylül – İçinde bir mezarlık taşıyan
Gülümseyen bir enkaz.
Acıya gülmeyi, kalbine gömmeyi öğrenmiş bir kadın.