anne
yokluğun daha bir çocuğa
ne kadar acı verebilir ki
acıyı yasıyorum ben
seni çok seviyorum annem
toprağında ki kalbine yasladım başımı

acı içinde kıvranan göz yaşlarımı
dindirmen umuduyla başımı kalbine yasladım
günler kısalıyor ve sensizlik bana çok ağır geliyor
kışıma bahar gelmez oldu
uzaklardan çığlıklarımı duyda gel annem

nefret eder oldum bu evden
nereye baksam annem
her köşede kokunu alıyorum
Cennet kokunu alıyorum içime

bir gün ölmüyorki yavrun
her gün ölüyor yokluğunun verdiği acı ile
sevmez oldum artık yürüdüğün yolları
her gecdigim de sokaklardan
elmalı pamuk şeker aldığın anılarım
canlanıyor kafamın uçsuz bucaksız sessizliginde

tekrar gelsen ayaklarının altını öpsem
heycanla aynanın önünde durup
seni sevdiğimi söylememekden korkuyorum
aklımı kaybediyorum annem aklımı
buram buram kokan cennet i
gül kokun geliyor burnuma

aklımı yitirdi çocuğun
en çok beni bayram sabahları kaldırıp
namaza gönderdiğin zamanları özlüyorum
ev baklavası hazırlayıp önümüze ayran katmanı özledim annem annnemm
bir yanım öksüz bir yanım yetim
hapsettip duygularımı yitirdim
bu son şiirimmi bilmiyorum

öyle yasaklar koydum ki kendi kendime
şairinin içi yanıyor yanıyor
öyle zincirler vurdu ki kendi kendine
yetim ve öksüz kalmayı zincirler oldum
ev baklavası yemeyi ayran katmayı yasakladim
yalan olan şu dünyada
yokluğun ne kadar acı veriyorsa
okadar yokuz işde annemm.