bir zamanlar yarınlarda umut vardı.
yarınlar umudun ta kendisiydi.
şimdi ise belirsiz her şey,
karanlık...
bir şeyler olur umudu bile yok artık.
tükendi umutlar.

hep bir şeyler olacak diye bekledik,
bekledik sadece.
anlatamadık derdimizi.
yağmur yağmadı, toprak kurudu,
susuzluğu bile anlatamadık.
koca ağaçları kese kese yok ettik,
yeşile hasret kaldık,
nedenini anlatamadık.
“yarın güzel olacak” dedik,
hep umut ettik,
bekledik…
kandırdık kendimizi.

biz hep konuştuk.
ama konuşmaktan öteye geçemedik.
anlatamadık.
haksızlıkları gördük, sustuk.
çaresizlik içindekilere bakıp
görmezden geldik.
anlatamadık işte…
sayılamayacak kadar çok şey gördük,
ama sustuk.

yarınları konuştuk kendi kendimize,
yarın daha güzel olacak diyerek.
umut ettik hep.
ama bilemedik.
sessiz kaldık, tükenirken umutlarımız.
çaresiz yarınlara sığındık.
zamanın aynası
sokağın yüzünü yansıtırken,
yüzlerdeki ifadeler anlatıyordu her şeyi.
biz yine de anlatamadık.

bir şeyler olacak yarın,
ama umutlar can çekişiyor.
yazdıklarımız,
anılara düşen birer not sadece.
yaşadıklarımız değil çoğu zaman,
yaşamak istediklerimiz di.
bizim de vazgeçtiklerimiz oldu,
geç kaldıklarımız,
geç gelenler…
bir de hiç gelemeyecekler var.
hiç gelemeyecekler.
umutlar tükenirken.
yarınlar karanlıktı.
*
Mehmet Demir
30621