O günden sonra konuşmadım.
Dilimi susturdum, çünkü senin adını anmak,
kendi mezarımı kazmak gibiydi.
Ve ben o gün,
sana mezar olmayı seçtim.

Beni beyaz duvarlara kapattılar.
Delirdin, dediler.
Oysa ben sadece seninle konuşuyordum.
Doktorlar anlamadı,
bir adam sevdasını yitirdiğinde
zihni değil, zamanı dağılır.
Ben sensiz zamansız kaldım.

“Gerçekle bağını koparmış” dediler.
Oysa ben hâlâ seninle aynı sabaha uyanıyordum.
Sadece senin gözlerinle görüyordum duvarları,
senin sesinle duyuyordum hemşirenin adımlarını.
Ben seni unutmak istemedim.
Çünkü unutanlar iyileşirdi.
Ben iyileşmek istemedim.


Adın yoktu artık kayıtlarda.
Ama ben her gece yastığın içinden çekip alıyordum seni.
Bir gülüş gibi.
Bir çığlık gibi.
Bir öpücüğün arkasında unutulmuş dua gibi.

Sabahları kafama ışık tutulduğunda
gözlerimi kıstım hep.
Çünkü biliyordum,
ışık, seni benden çalacaktı.
Ben karanlıkta daha yakındım sana.
Sen en çok gece olurken gelirdin.
Odama değil, ruhuma.


Bazen
beyaz önlüklü biri gelip:
“Bugün daha iyisin” derdi.
Ne bilsin!
O gün ben seni, kolumda hissetmiştim.
O gün ben ,senin sesini duymuştum odanın içinde.
Onlar duymadılar
çünkü kulakları sağırdı senin susuşuna.


Zamanla herkes beni unuttu.
Aile, arkadaş, dünya…
Ama ben seni unutmadım.
Çünkü sen,
benim unutmamakla cezalandırıldığım
tek cümleydin.

“Öldü,” dediler.
Hayır.
Ben görmedim.
Benim görmediğim bir ölüm,
ölüm değildir.


Bir gece uyandım.
Yastıkta kan vardı.
Elimle dokunduğumda
senin adını buldum parmak uçlarımda.
Delilik buysa,
ben sonsuza dek bu akılda kalmak istiyorum.

Burası, duvarları sayılamayan bir oda.
Her yer sen.
Her köşe bir hatıran.
Her gece,
bir defa daha seni kaybediyorum.


Ben artık seni içimde yaşatmam.
Seni bende öldürmem.
Seni gömmem.
Çünkü seni gömersem
iyileşirim.
Ve ben iyileşirsem,
sen yok olursun.

Ve ben seni
yok sayacak kadar
delirmedim henüz.