Bir çağrı yürüdü karanlığın içinden
O an adın düştü kalbimin pınarına
Zaman eğildi bu sevdanın önünde
Ne dün kaldı ne yarın vazgeçebildi
Sadece bir yazgı geçti avuçlarımızdan
Düşersin diye aşkın umulmaz yamaçlarından
Şairler değil, melekler tutsun ellerinden

Yokluğun sol yanımda bir günahtı
Gözlerinde hiç bitmeyen bir sonbahar
Sensizliğe sarıldım, üşüyen bir çocuk gibi
Sanki ömrüm kırık dökük bir hikayeydi
Hangi zaman ve mekan bizi ayırabilirdi
Dokunamasam da gece saçlarına
Yıldızlar değil, melekler okşasın saçlarını

Kapılar açıldı varamadık sevda geçitine
Eşik kutsal sayıldı, ayak basılmadı
Bir bakış yeterdi bizi anlamaya
Gerisi dünya diye anılmadı
Üstümde beyaz gömlek var
Kana bulamadım sevdayı
Çiçekler değil, melekler getirsin baharı

Bir adım atsak dağlar yıkılacaktı
Bir dokunsak kader konuşacaktı
Bu destan değildi aşk’a davetti
Sesimiz vardı dile gelemedi
Söz ağır geldi bu yükü taşımaya
Yazamadı hiç bir kalem gönlüme düşeni
Kâtipler değil, melekler yazsın hikayemizi

Ölürsem birgün ansızın, gözlerine bakmadan
Yalnız koyarsam seni, alaca şafaklara varmadan
Dünya ağır gelirse omuzlarına her gece yatmadan
Bil ki bu hikâye bitmedi, yeniden yazdı Yâradan

Sevdamız gökte yazılı, kalbimde mühürlü
Ne eksik sevdik ne yanlış bu çağ sığmadı bize
Adın duâ, adın emanet olsun bütün dillerde
Gözlerin karanlığa değdiği her yerde
Şayet bir ışık ararsan,
Gecenin hüzünlü bekleyişinde
Gizliden gizliye melekler öpsün gözlerinden
Gizliden gizliye melekler öpsün gözlerinden



19 Aralık 2025 / Poyraz Can
( bu yılın son şiiridir )