2
Yorum
12
Beğeni
4,8
Puan
179
Okunma

"Gece" olunca başlar
……“Hüzünler...!“
"Gece" olunca ayaklanır
……“Acılar”…!
Gece midir, hasretleri büyüten?
Neydi uykumuzu bölen?
Gece midir, acıları “ayaklandıran”?
Yoksa insan mıdır, “acılarını”
Gecelere…… “saklayan”..?
Bir sessizlik çöker, kelâm susar
Yalnızlık, kapımı çalmadan girer
Kalbimde yankılanır eski yaralar
Her yıldız bir gözyaşımı örter
Gece, öyle derin ki, içimden geçer
Ve ben, hep gecede tükenirim, sessizce…
Ay, suskun bir yoldaş gibi bakar
Anılar üşür, içimi sarar
Bir resim düşer aklıma ansızın
Sesin yankı olur karanlıklarda
Geceler, özlemi büyütür içinde
Ve içimde bir enkaz daha ağlar…
Gecede dinlerim kendi iç sesimi
Kendimle konuşmam, çığlığa döner
Gülüşümde eksilen her sevincin
Hesabını yıldızlar bilir ancak
Geceler şahit, nasıl sustum
Bir ben kaldım, bir de kırık düşlerim…
Zaman durmuş gibidir gecelerde
Saniyeler acıyla akar içime
Uyku bile kaçıp gider yanımdan
Rüyalar bile selam vermez artık
Gece midir zalim olan, yoksa
İnsanın kalbinde saklı olan mı karanlık?
Ve sabah gelir, ama derman getirmez
Gecenin yükü omzumda kalır
Gündüz gülüşlerime gölgeler düşer
Kimse bilmez, içimde neler yanar
Belki gece değil suçlu olan
Belki de ben… hüzünlere tutunan…
@NURAL BEKTAŞLI
5.0
75% (3)
4.0
25% (1)