hep iyiyiz derdim ama, derdim galip geldi bana
içimi dökünce sana, yine kendini anlatmaya durdun
yirmi yıllık olup bitmiş, rafa kaldırılmış fare kemirmiş
hesaplarını ortaya koydun, dedim bunlar geçmişte kaldı
çok çok eski bir zamandı,fakat senin sesin kulağımda çınladı
sanki bugün olmuşçasına anlatıldı

biliyorum senin derdin çok büyük
ne desem benim dertlerim sana gelir küçücük
teselli mi yoksa içime verdiğin,garip bir iç sıkıntısı hissettiğim
bütün hayat hikayeni dinlemek kaderim benim
acılarını bana aktarırsın ben kendi kendimi yerim
söylerim ferahlayamam
boş konuşuyoruz dersin oysa ben dopdolu sözler beklerim
sözlerin ilaç olmaz yarama senle başlar senle devam eder çoğu
beni dinlersin ama kendi hayatın etrafında tutarsın yoğunluğu

telefonun başında kıvranan solucanım
sen sesini yükselttikçe ve anlattıkça yanar canım
ateş düştüğü yeri yakar dedim nerden dedim
hemen kendinin yanardağdaki lavlarda yandığını söyledin
en büyük acılarını söyledin bir çırpıda
ben ne söylesem yüz katı sende var aslında
ben sadece cümlenin başını diyeyim içini sen doldur
aklım başımdan gidiyor içimdeki ses diyor çıldır

neden bu sohbet bir yere varmıyor, sanki yeterince delil bulunmuyor
konuştukça çaresizliğim artıyor içim biraz daha sıkılıyor
seninki de dert mi ki desen çok daha iyi olurdu
hiç olmazsa baskın gelmene gerek kalmazdı,
bir cümleyle konuşma son bulurdu...

Gülhan Çeliktaş