Bu sabah da uyandım.
Ama bedenim değildi uyanan, ruhumdu,
zamandan soyutlanmış bir ezgi gibi
sessizliğe doğru açıldı.

Artık zamana ait değildim.
Eskiden çok önemsediğim ama şimdi hiçbir işe yaramadığını gördüğüm
tüm saatlerin sesini susturup
evrenin boşluğuna gömdüm.
Ve orada,
bir daha ses etmeyecek kadar eski bir yankıya dönüştü onlar.

İçimde, derinliği bilinmeyen ve
başlangıcı olmayan bir sabır nehri akıyor.
Batmadan, ıslanmadan yüzeyinde yürüyorum.
Ama bu sıradan bir nehir değil:
altı zümrüt, üstü yakut, ufku ışık dolu.
Yeşilin sabrıyla kırmızının ateşi arasında,
bir rüyanın bitişinden,
ışık dolu yeni bir rüyaya
sessizce yürüyorum.

Sonra sustum.
Her kelime ağırlaştığında,
sadece sustum...
Ve tam o an, kalbimde bir şey yumuşadı.
O an anladım:
Savaşan bendim; hem hayatla, hem kendimle...

Artık bir savaş yok içimde,
Çektiğim her yokluk bir varlığın yankısıymış,
ve her acı, bir güzelliğin başlangıcıymış.

Şimdi dikensiz bir gül büyüyor içimde,
ilk gördüğüm an onu çok sevdim.
Çünkü gerçek güzellik dikensizdi;
kanatmadan, incitmeden severdi.
Şimdi anlıyorum ki
eksik her şey, bir tamlık biçimiydi...

Zaman yavaşça silinip gidiyor avuçlarımın içinden...
Önce, ne yalan söyleyeyim, biraz korktum.
Ama sonra kendi ellerimi tanıdım:
Ne çok şey taşımışlar her şeye sustukça,
ve ne çok kelime birikmiş
hiç söylenmemiş bakışlarımın ucunda.

Gün biterken geriye sadece çok büyük bir sessizlik kalıyor,
ama o bile boş görünmüyor.
Kendimi işitiyorum ilk kez,
sessizliğin içinden ilk kez kendi sesimi duyabiliyorum.
Boncuk gözleriyle beni sevdiğini söylüyor
ve "tek mucizen, kendinsin" diyor.

Aramayı da bıraktım, beklemeyi de...
Ne geçmişin yükü var, ne geleceğin kaygısı...
Artık şu andayım.
Artık, kendi içimdeyim.
Artık, huzurluyum ve dinginim...
Çünkü ben,
gerçekten ilk kez,
tam ve bütün haldeyim.
İşte bu yüzden beni hiç merak etmeyin.