Ey en güzel yaramın sancısı yâr...

Ben seni, hiçbir göze görünmeyen ama
her nefeste içimde taşan en çılgın baharların haliyle sevdim.

Varlığın, bildiğim her varoluşun ötesinde bir anlam taşır.
Ben seni sevdikçe lâl olmayı,
anlamın pak yüzünden anlatan birine dönüştüm.
Her vakit çoğalan bu hâlde,
sana dair her düşüm;
zemzem suyu şifasıyla durmadan kuraklığıma akıyor.

Biliyor musun,
bir insanı beklemek değil bu,
bir varlığı içinde kıyamadan büyütmek;
tenle değil, en ücra sırlarıyla...

Seninle aramızda zaman kavramı yok oldu,
dünya yok oldu, gölgeler yok oldu...
Sadece sezgiler var, sadece ruhumuz var...

Senin adını içimden her zikrettiğimde
gönlümde rengarenk kandiller yanar.
Görünmeyen bir âleme çevrilir yüzüm.
Ve bil ki; ben sana hiçliğin yolculuğuyla
durmadan yaklaşırım.

Ey yüreğimin içindeki mahrem sır…
Sana dair dilime vurmaya kıyamadığım her cümle,
bir ömürlük olmuşluğun özetidir.
Kimseler bilemez bu sevgi nasıl bir sevgidir.
Çünkü bu aşk ne dille anlatılır
ne kulakla dinlenir, ne de gözle görülür…

Bil ki;
Ben bu aşka layık bir kalp taşımaya yükümlü,
Sensizliğe razı,
Bu ateşe mecburum.

Sadece ben bilirim;
bu sırlı ateşin içinde ne kadar güzel alev aldığımı
ve kanatlarımın gökkuşağı renginde küllerinin
rüzgara karışarak sonsuza dek seni aradığını...