Hayat, Savur Kendini Bana
Geçmişin tozlarındaki şifreleri
Gözyaşımdan serpilenleri Ve Neler neleri görmezden gelen hayata Keçi inadı edercesine Tüm şahitleri kaldırdım. Yeşermiş her dalın altında Bir kırılganlığın izi gülümsüyordu. İşte öyle... Şimdilerde Havada bir seyranlık kokusu Ve Üflediğim buram buram tüten acılarımın Soğuktan buz tutmuş dokusu mevcut. Hayatta kimselere çarpmamak gerekirmiş ya! Oysa bilmeden En çok kendine çarparmış insan Kendinden kaçtıkça... Savur simdi hayat kendini bana. Savur ki Şu anki aklımla Elimin tersini kullanayım sana. Savur şimdi kendini bana. Savur ki, Seyranlığımı doya doya çarpayım Yıllardır senin de çarptığın gibi bana. Serpil Çavuşoğlu 06.02.2014 - 02:19 |
güne şık düşmüş okuma hazzı veren dizeler.
tebrikler ve de saygılar sunuyorum...