İçimde deli bir fırtına esiyor bu akşamüstü,
Uzaklara dalıyor gözlerim, hayattan koparcasına.
O kadar anlamsız geliyor ki sensiz yaşadığım her şey,
İçtiğim su, yürüdüğüm yol, aldığım her nefes bile.

Söküp alsaydın ya giderken şu canımı bedenimden,
Kimlere anlatayım sana olan sevgimi, söyle sevgili?
Senden başka kimse anlar mı, kimse anlayabilir ki beni?
Zaman durdu o günden sonra, ben hiç yaşamadım bir daha.

Dokunmayın bana ne olur, çekin ellerinizi üzerimden,
Öyle bir yanlışa düştüm ki, kaybettim en büyük sevgimi.
Yerine kimseyi koyamıyorum, aklım almıyor bu gidişi,
Kimselerden soramıyorum kaybettiğim diğer yarımı.

Bir gün çıksan ansızın karşıma,
Senin gibi gitmedim desen,
Ve bir silah alsan eline, doğrultup başıma bassan tetiğe,
Yokluğuna yenik düşen bedenimi, sersen toprağın yüzüne.

Bir karanlık şehre hapsettim hücreleri, sen dolu kalbimi,
Kan kaybediyor her gün, kopuyor yaşamdan dirhem dirhem.
Konuşmayı unuttu dillerim, lal oldu sanki senden sonra,
Güneş yüzü görmüyor gözlerim, yağıyor her an yağmur misali.

Aklımı kaybetmişim, öyle diyor tabipler,
Oysa sen, benim aklımdın.
Yazamıyorum bir türlü seni, kaçıncı sayfa bu, saymadım.
Zihnim karışıyor, düşününce seni, benzemiyorsun hiç kimseye.

Takvim yaprakları değişiyor, gündüzden geceye, geceden gündüze,
Şakaklarımda birkaç beyaz tel, bakışlarımda çökmüş bir enkaz,
Ama yüreğimde kocaman bir aşk, hiç yıpranmayan ve yaşlanmayan…

Erkan ŞEREMET