Sabah güneşi yavaşça kır bahçesinin üzerine doğarken, doğa yeni güne uyanıyordu. Çiçekler uykularından silkelenmiş, kuşlar sabah ezgilerine başlamıştı. Sessizlik içinde oturan bir gözlemci, bu tablonun en sessiz tanığıydı.

Tam o sırada gökyüzünde bir hareket belirdi. Masmavi kanatlara sahip zarif bir varlık süzülerek çiçekten çiçeğe konuyordu. Kanatları bir kelebeği andırıyor, ama hâliyle bir meleği çağrıştırıyordu. Göz kamaştırıcıydı. Dünya halinden o kadar uzaktı ki, sanki gökyüzünden yeryüzüne düşmüş bir masaldı. Narinliği, asaleti ve doğaya duyduğu saygı gözle görülür gibiydi. Her hareketinde bir nezaket, her adımında bir şiir gizliydi.

Bir gülün yanına gelip elini uzattı. Onu koparmaya değil, sadece koklamaya geldiği belliydi. Doğaya zarar vermeden, sadece onunla bütünleşmeyi seçmişti. Ardından bir çeşmenin başına geldi. Eğildi, suya dokunacak gibi oldu… derken ince bir ses yankılandı bahçede:

— “Mavi, neredesin kızım?”

Gizemli varlık, bir çocuğun suretine bürünüverdi. Mavi adında bir kız çocuğu, ailesiyle pikniğe gelmişti. Ancak doğanın büyüsüne kapılıp onlardan uzaklaştığını fark etmemişti. O anda anlaşıldı ki az önce izlenen şey, bir çocuğun özgürce doğada kaybolduğu andaki saf hayal gücünden başka bir şey değildi.

Mavi, annesinin sesine dönüp yürümeye başladı. Onunla birlikte, az önceki mavi kelebek de kayboldu. Belki hiçbir zaman gerçekten var olmamıştı, belki de Mavi’nin hayalindeki bir yansımaydı. Ama o sabah, bir kır bahçesinde bir masal yaşanmıştı.

Ve "Mavi’nin Masalı" böylece yazılmıştı.