gölgem vardı benimde bir zaman
peşimden hiç ayrılmazdı
ben nereye gitsem
o da susarak gelirdi
adımı anmaz
yüzüme bakmazdı ama
bilirdim oradaydı.


vicdanım mıydı,
belki.
belki de susturamadığım tek tanık.


gözlerimi kaçırdım hep
ölümün gözlerinden
bir ses vardı içimde
sen oradaydın diyen
ellerin boştu
ama kalbin doluydu
ve her doluluk bir iz bırakır
kan gibi
susmak gibi
kaçmak gibi…


bir kaldırım kenarı hatırlıyorum
üzerinde düşmüş bir mendil
kan lekesi mi
gözyaşı mı
ayırt edemedim
eğilmedim
ama eğilmediğim her yer
çöktü üzerime sonra.


bir gün,
bir rüya anlatıldı bana
bir adam,
düşünde bile kendini affedememiş
uyanamamış
çünkü uyanmak için önce
kendine bakman gerekirmiş
göz göze
kelimesiz
yansız.


işte o adam benim,
uyanamadım.
vicdanımın gölgesinde yaşlandım
gölgem şimdi ben olmuş
ben ona bakıyorum
o hiç konuşmuyor
ama her şeyi söylüyor.


ve anladım
ölüm bir son değildi
vicdan sustuğunda başlıyordu
asıl ceza
orada
orada başlıyordu…

Mehmet Demir
14424