Ey devranın tekeri, döner döner de aklın belini büker,
Hakk’ı bilmez bir sürü, zanneder ki göğe çıkar küheylanı çeker.
Nice alim susturulmuş, neylesin söz kıymetsiz pula düşmüş,
Saraylarda şairler yok, dalkavuklar şanına şehname düzmüş...

Sorma ey hakikat ehli, bu diyarın aklı nice sürgünde,
Ferman padişahın, tahta oturanın hoyrat nefesinde.
Zebaniler danışman, vezirler kalem kırar ha bire,
Söz söyleyen mahkum, sükut eden mükâfat bulur kibre...

Göz bağlanmış, dil susmuş, kulak duyar amma anlamaz,
Dalkavuk rütbe peşinde, bir adım atmadan kaymaz.
Kime izzet, kime zillet, hakikati kim hatırlar?
Öylesine kanıksanmış ki zillet, zillet “nimet” sanılır!

Meydan hokkabazların, alay-ı vâlâ ile gezinir,
Söz ehline dar sokaklar, sustu mu yeri derinleşir.
Kimi kâr eder haktan uzak, kimi zarar eder bir bakışa,
Kimi rütbe kapar yalandan, kimi düşer zindana bir yakarışa...

Kim ki ârif oldu, boynu vurula, bedeni toprağa girsin,
Kim ki cahil oldu, baş tacı ola, sefahat içinde gezsin.
Kim ki zulme boyun eğdi, müjdeler ola cenneti hayal etsin,
Kim ki “dur” dedi, azgın sulara karşı bir kaya gibi dirensin!

Saraylar kuruldu, lâkin içinde ârif yok,
Laflar dizildi, lâkin özde marifet yok.
Beylik sözler, içi boş kasîdelerle bezenmiş,
Millet sefalet içinde, krallarına meftun biçare gezmiş...

Ey neslim! Uyan da gör, hakikat meşalesi nerede?
Öyle yanmış ki o meşale, küle dönmüş, titrek bir zerrede.
Uyan da sor, neden hep sustun, neden hep aldandın?
Hakk’ı bilmeden, vicdanı satmadan nasıl yaşadın?

Ehl-i insaf, ehl-i idrak, ey dost! Bu diyarın bahtı kara,
Nice şair yazsa, mısralar düşer ıssız mezarlara.
Lâkin bilesin ki hak olan bir gün doğar,
Ve o gün, ne zalim ne dalkavuk ne de sahtekar kalır!

Tilhabeşlifilozof Şair/22.03.2025/Sancaktepe/İST