Ben babamın ikinci ağrısıydım
Ağırdım, yüktüm, belki de öyle bildim
Ağır gelir diye anlatamadıklarım
Üzülmesin diye sustuklarım
Mahşere kadar yoldaş benimle


Çok isterdim duyulmayı
Anlaşılmayı, görülmeyi, çok isterdim
Hiç değilse yüzüme karşı
İçine kapanıksın demese de
İçine neyi kapadın deseydi.
Keşke tek başına omuzlayıp
Ve tek başına taşımasaydım bu yükü


Her şeyden geçtim de
Üzülmeyesin diye
Üzüldüğüm yerden tutsaydın babam
Bir el atsaydın da hiç değilse
Kendi ellerimle koyup
Bedenimi musalla taşına
Ateşe vermeseydim ruhumu
Belki bir fatiha da sen okurdun çocuğuna
Bana ağır gelenler sana hafif gelmeseydi
Parmağım kanarken kanımın kızılını görsen
Görseydin keşke yaşlarım gözümden akarken


Anlasaydın beni
Neye sustuklarımı sorgulasaydın
Belki o zaman
Çocukluğum ve gençliğimi kefenlemez
Kaybetmezdim kimliğimi kişiliğimi
Duygularım tutarsız
Tutanaksız kalmazdı hayallerim
Ve bir yok oluş üzerine olmazdı
Hayat hikâyemin umut paragrafları


Kaybettim ben beni baba
Yitikler ülkesinde kayıp bir yolcuyum
Gün ışığında zincirli köle
Savunmasızım gecelerin zifirinde
Gam vakitlerinin müdavimi
Kederli şafak nöbetçisiyim baba


Biliyor musun baba
Ben gün be gün acılar makamına hancı
Yokluk dağlarına yolcuyum
Aldırış etmeden
Gözlerimin yüreğime zulmüne
Elimde sen imzalı katlimin fermanı
Kimsesizler denizinin çaresizlik sahilinde
Kan kardeşim kahır kuzgunlarıyla


Sahi baba neydi sevmek
Sahiplenmek neydi
Ben bir türlü öğrenemedim
Bu tabirlerin ne anlama geldiğini
Bence sevmek hep eksik bırakılmak
Sahiplenmekse asla tam olamamaktı
Ama en acı olanı da sevilmediğini hissedip
Ateş ortasında akreplikti be babam


Ah babam
Ben hep seni sakınıp kollasam
Yaşadıklarımı kadere bağlasam da
Aynı evin içindeyiz ama
Koskocaman bir şehir var aramızda
Yol hem çok uzun
Hem de çok meşakkatli baba

Biliyor musun baba
Ben her hıdrellezde
Gün ağarırken
Aynı gül ağacına sığınıp
Belki bir gün anlaşılmak adına
Hep aynı dileği tutuyorum bütün benliğimle
Suskumluğumdan anla
Beni sev, s e v artık baba!..


Hüzünlükent Narin 🍂