Bizim memlekette bir dert sorarsan,
Gözler yere bakar, diller susar.
Kimi varlık içinde sefa sürerken,
Kimi ekmeğe muhtaç, açlık kusar...

Koltuğa oturan adını unutur,
Mazinin yolunu siler de gider.
Kiminin cebi altınla dolarken,
Kimi adalet dilenir, bekler...

Hüküm veren vicdanı yitirmiş,
Hak arayan çaresiz bitkin düşmüş.
Mazlumun sabrı taştıkça taşmış,
Güçlü olan yine güçlü kalmış...

Soygun olur, düğünle kutlanır,
Hırsız efendi, suçsuz suçlanır.
Mahkeme kararını cüzdan fısıldar,
Hakkın terazisi kantarsız kalır...

Gözyaşı yetimlerin sermayesi,
Yemin bozulmuş, susmuş nefisler.
Hangi sokakta yitmiş merhamet,
Kim kırdı onurla yürüyenleri?

Ekmek uğruna ömür çürümüş,
Sefalet kader mi, kim çizmiş?
Kimse sormaz, kimse duymaz,
Bir yetim ağlar, rüzgâr savurur...

İşte böyle yurdumun hali,
Sustukça büyüyor kirli sahne.
Hak yerini bulmaz, yolunu şaşırır,
Zulüm sürgün olur, adalet yetim...

Erol Kekeç/28.02.2025/Sancaktepe/İST