Herkes kendine bir katil seçsin deseler
Seni seçerdim
Çünkü alıştım
Tadını çıkarır gibi beni yavaş yavaş öldürmene

Bilirsin Polyanna’cılık oynamakta üstüme yoktur
Halay başında bir mendil gibi acıdan çırpınırken
Şen şakrak kahkahalar atıp
Alıştım kendimi hüzne ihbar etmeye

Rüzgarda açık kalmış pencereler gibi kendime çarpa çarpa
Alıştım kendimle kanlı bıçaklı olmaya

Ali kıran baş kesen eşkıya gibi yollarımı keserken sensizlik
Puşt pusuları ezberlemiş bir kılıç balığı gibi
Alıştım sensizlikten sağ çıkmaya

Baba yadigarı bir silahı toprağa saklar gibi
Her gece bardağın boş tarafına saklanıp
Kahrıma tütün basa basa
Alıştım eşkıyanın Keje’si gibi susmaya

İçimde bir ceset gibi yatarken yokluğun
Acısını inciye çeviren istiridyeler gibi
Seni içimde inci’leştirip
Alıştım her nefeste kendimi biraz daha zehirlemeye

Çocuk ölümlerini bile kanıksayan bu dünyanın
Her bir şeyine alıştım da
Alışamadım işte
Senin içimde yavaş yavaş ölmene