Kendi halinde olmanın sessizliği,
Bir huzur getirir, kalabalıklar koşarken,
Her biri yabancı, her biri hâl bilmez,
Bir gülün naifliğini saklıyorsun içinde,
Rüzgâra kapılmadan, dimdik kalırsın yerinde...

Kalabalıklar koşarken bilinmeyene,
Sen durup bekler, seyredersin sadece,
Bir çığlığa karışmaz sesin,
Bir ağırlık bırakmaz yere gölge,
Kendi halinle, özünden ödün vermeden...

Ne çok uğraşır insan bilinmek için,
Oysa bilmez ki, asıl bilmek içindedir,
Görünmek değil, görünmeden var olmak,
Bir erdemdir senin bildiğin,
Kalabalıklar içinde, hâlini saklayan bir sır gibi...

Çoğunluğa uymak zor mu gelir?
Yoksa zor olan, içindekini kaybetmemek mi?
Baktıkça boşluğa, çoğalır sükûnetin,
Kendi halinin güzelliğinde,
Bir cevher saklarsın sessizce, derinde...

Çünkü bu dünyada herkes,
Bir iz bırakma peşinde koşar,
Ama sen, izlerinle değil,
Sessizliğinle bilinir, fark edilirsin,
Kalabalıklar arasında, kendi halinde bir gölge gibi...

Bahadır Hataylı/8.11.2024 13:25/Namazgah/İST