İnsan ancak sevdiklerini
kırılacak kadar içten kucaklayabilir…



Telefonlar, e-postalar, mesajlar
Yorgunluklarımı çoğalttığım yerdeyim
Sesimde ne mutlu ne sevecen ton var
Bakıyorum, öylece etrafıma esneyerek
Masamda dağılmış sözleşmeler
Ekmek kavgası, kâğıtların arasında kalbim
Kafamda onlarca düş kırıklığı
Sarı fosforlum ne portakal kokusu ne de meyve suyu
Notlar, notlar, notlar...



Nasıl başarıyorum dilimlenmiş hayatı
Duygusal olmayan trenlerin düdük çalışı
Kara bakışında iticilik
Rüzgârın keskin pençesi ki,
Kentsoylu, kibirlidir kabarık gülüşler
Erkekleşme özentisini hiç sevmeden
O narin köprünün üzerinde hep ve hâlâ
Ayakları yere basan rayları tutuyorum
Neydi oynadığımız hayatın adı!
‘‘Daima iyiliklerin çoğaldığı Hıdırellez’i ol’’



İş toplantısı, yeni projeler, dedikodu kulisleri..
İçimdeki doğallık yine kendini kurtar dercesine
Bakıyorsun
Göl suları damlarken saçlarımdan
Omuzumda oynaşan benekli kelebek uçtu
O’nun gözleri daima yeşil kalacak
Benim gözlerimse hep yeşili özleyecek



Hava soğuk, yağmur şiddetli
Ayaklarım üşüyor antibiyotikler nafile
Hiç kimse, hiç kimsenin umurunda değil
Otuzlarına yaklaşmamış
Dolgu tünelinin içinde buluyorum kendimi
Ritimleri değişmeyen enstrümanlar
Birazdan dudakların çevresi genişleyecek
Katmerleşecek bakışları pusuda
Kadınlaşan erkeklerin ‘’En güzeli hangisi’’
Su, kahve, ateş usul usul kayboluyorlar.


Sessizlik
Sessizlik...


Ümmühan YILDIZ