Eftelya, adın bir şarkı gibi kalbimde,
Her yankısı bir özlem, bir hüzün nefeste.
Güneş doğmaz oldu sen gideli beri,
Eftelya, gelmez oldun, kime kaldı bu şehir?

Sokaklar sessiz, adımlarım yitik,
Rüzgâr bile taşımıyor artık senin kokunu.
Eftelya, dön bak, gözlerimdeki karanlığa,
Yokluğunla ezberledim yalnızlığın adını.

Her gece aynı düş, aynı hayal peşinde,
Sesin yankılanır usulca gecenin içinde.
Eftelya, hani nehirler gibi akacaktık?
Şimdi kuruyan bir damlayım, yapayalnız kaldık.

Zaman dursa da dönsen yeniden,
Bir umut, bir nefes, bir tebessüm yeter.
Eftelya, gelmez oldun, bu hasret çok ağır,
Yüreğimde bir kor, adı sensiz bir bahar.

Ey yıldızlara karışan sessiz ışık,
Gel yeniden, bitsin bu sonsuz yalnızlık.
Eftelya, gelmez oldun, kırıldım, döküldüm,
Bir sen tamamlar beni, sensiz eksik düştüm.

Eftalya, adın bir masal, dilimde yankılanır,
Her hecesi özlem dolu, gönlümde saklanır.
Gözlerin denizdi, bakışların bahar,
Eftalya, gelmez oldun, kime kaldı bu diyar?

Rüzgâr eser sensiz, savurur hüzünleri,
Her köşede bir anı, dökülen gül taneleri.
Sokaklar artık sessiz, yıldızlar bile küskün,
Eftalya, gelmez oldun, yüreğimde bir düğüm.

Hani gökkuşağı gibi sarardık dünyayı?
Hani şarkılar söylerdik, duyururduk rüyayı?
Şimdi sessizlik çökmüş geceme, gündüzüme,
Eftalya, gelmez oldun, yandım özleminle.

Bir selam gönder bari, bir rüzgârın sesiyle,
Bir düş bırak sabaha, sarılayım gölgenle.
Eftalya, sensiz bir ömür geçer mi böyle?
Gelmez oldun, dayanmak çok zor bu çileyle.

Ey Eftalya, adın kaldı duvarlarda,
Bir umutla beklerim her sabah, ufuklarda.
Gelmez oldun, ama gönlümde yerin baki,
Eftalya, bu sevda bitmez, tükenmez sanki.