Niye bu sevdayı yıkar dağıtırsın,
Hangi bahanelerle sırra karışırsın,
Düşmezsin aklımdan, niye taşınırsın,
Bu kaçışların düşüncelerimi kanatır.

Her bakış yakardı içimi, har gibi,
Kaldım bir başıma çöl misali, sır gibi,
Söylemeden gittin, bir düşman, el gibi,
Benden kaçışların, bastığın toprağı yaralar.

Gelip dokunmazsan acıyan yanlarıma,
Kim anlar bu derdi, gönlümün hanlarında,
Kapanmaz izlerin ruhumun kanlarına,
Hançer olur saplanır, acıtır beni.

Hangi dağ uzakta, hangi bahar sana yakın,
Hangi sular keser bu hicranı kökünden,
Geçtim aynalara bakmayı, her gecenin zifirisinden,
Karanlıklar dostum oldu, ruhum acılanır.

Bir mektup yazsan da söyleyip hâlini,
Unutur muyum ben o tatlı dilini,
Özlerim her gece gülüşünü, zülfün telini,
Görmeyince için sızlar, acıtır beni.

Her nefesim adını fısıldar hâlâ,
Dermanı olmayan bir derde saldılar bu diyarda,
Ne yapsam unutmaz, gözlerim kaldılar yolda,
Gönlüm görmek ister, her anda seni.

Kaç kere bağışladım suskun gidişini,
Kaç kere yazdım yalnızlık şiirini,
İnsan hiç unutur mu sevda seherini?
Özlemin vuslatı olmayınca, göz yaşım yaralanır.

Belki döner diye beklerim yollarını,
Her güne hasretle açarım kollarımı,
Bir bıçak gibi kesti, ayrılık ayları, yılları,
sıcaklığının olmadığı uzak mesafeler, yaralar beni.

Bir gün bir araya geliriz belki,
Geçmişi unuturuz, oluruz âşkın rengi,
Yoksa hep sürer gönlümde adını andığım yankı,
Sensizlik ölüme yaklaştıran viran hancı.