Sen gittin,
Bir kurşun gibi saplandı arkadan vuruşun.
Benim gözyaşlarım değil artık seni anlatan,
Bir volkan gibi içime aktı öfkem,
Sana dair ne varsa yaktım,
Ama unutma, yar, unutma:
Bu dünya bir kefenin adıdır,
Herkes ettiğini bulur.

Sen kalbimi paramparça ettin,
Gülüşlerimi çaldın,
Geceleri bana düşman ettin.
Ben sustum,
Ama sustuğum her kelime
Gökyüzüne yazıldı.
Her nefesim bir dua oldu,
Adını adaletin sahibine havale ettim.

Unutma!
Hangi karanlıkta gizlensen,
Hangi rüzgâra savrulsan,
O hakikat seni bulur.
Zaman seni bir çark gibi ezer,
Sana "dur" diyemeyeceğin anları yaşatır.
Benim acım,
Senin rüyalarına taş olur,
Geceler seni kendi vicdanında boğar.

Sana hiçbir beddua gerekmez,
Çünkü adaletin tokadı ağırdır.
Sen beni soldurdun,
Ama unutma, her solan yaprak,
Bir gün seni boğan fırtınaya dönüşür.
Hangi yüzle aynaya bakacaksın?
Hangi bahane susturur o içindeki sesi?
Vicdanın seni kemirecek,
Bildiğim tek gerçek bu.

Ben seni sevdim,
Ama sen sevgimi kırıp parçalarına basıp geçtin.
Şimdi her kırık cam,
Senin yoluna serilir,
Her basışında kanatır seni.
Senin ettiğin,
Başkasında kalmaz.

Sen bir iz bıraktın bende,
Ama bil ki, o iz,
Bir gün seni yargılayan bir ayna olacak.
Unutma yar!
Beni ağlattığın her gece,
Bir gün senin feryadınla uyanacak.
Bu dünya bir mahkeme,
Ve sen kendi suçunun tanığı olacaksın.

Kork, yar!
Adaletin eli ağırdır.
Ve ben seni o elin altına bıraktım.
Benim canımı yakan,
Kendi canını yakmadan kurtulamaz.
Unutma!
Unutursan, kader hatırlatır.
RAMAZAN ACAR