adsız

durgun çığlık bu zaman
ölüm ise
ayrık,,,,yazılır.


hani gölgeler büyür
yanak kızıllıdır
dudak payı ise hep üsür




o büyük bilmecenin dar vakitli halinde
yansıtan insanlarız ya susmanın ise,


ıçinde
öyle üşür bir gecenin ardında
iki kanatlı rengli rüya



sayılı fikir ve umut
hangi üryan göz bu kader
yorgunum hep kendi icimdeki gölgelere



bir iz bırakacak bulutların üstü
bir de, uzaklığın ıçindeki iz
parmak uçunda derin ve kalabalık vedalar



kendine acıyan bir şey görmedim
toprak donar rüzgar işitir
kırılmış bir şey gözlerinde arar



bir ruh gibi düser
yılların dalların dan
ve bir şey asla yeniden düşünemez



ölü yapraklar günü
rüzgarı dolaşır aklımın uçunda
kiralık soğukkanlılığı üşütür içini



renksiz dünya savaşı
çukurlar büyütür
yašı küçük geceler donuk izlerde kalır



yanan sızı dipsiz şeytanlara karşı
ölen fikirler dönmeyen dünya
gündüzleri bir parça çocuk sesi.



kırılmış oyuncak
iki tutam saç örgüsü
teki yırtık tellik.