Sınanmadan ezberlenmiş korkularım oldu benim,
Güzel günler kisvesine bürünmüş duvar diplerim,
Nice süngüler korkak harflerimi delip geçerken,
Renkleri soldu genzimi yakan mevsimlerin,
Kırık aynalar izdihamımdı harami sürgünümde,
Canhıraş bir çığlıkta seğirir yaralı çiçeklerim,
Çetrefilli bir iklime kucak açar çıplak tenim,
Tanımsızdır artık bendeki tüm malum fısıltılar,
Sanki zarfı hiç açılmamış kelimelerin bekçisi,
Dile hiç düşmemiş ayrılıkların habercisi,
Baharıma zemheri vuran merasimin son cümlesi...


Bedduam şu fani dünyaya elbette,
Veda mektubum da hanidir elimde,
Eski teşrinlerden bi kuş ağıdı göğüs kafesimde,
İçimde devinip duran sözcüklerin taşra sızısı,
Uzun suskunluklarımın sağır ve dalgalı hışırtısı,
Aynı tornadan çıkmış aldanışlarımın nazik yarası,
Göçebe yarınlarımın kırlangıç mevsiminde,
Veda buseleri kondurdum kaçak göçek,
Haylaz ve ötelenmiş sabıkalı düşlerime inat,
Esamesi okunmayan tek celselik fetretime,
Süslediğim yeminler kâr değildi yanıma,
Hatıralarıma nicedir ağlar atıyorum,
Belki benden gidenler takılır diye...


Şimdilerde;
Kalbimin hizasında tutuyorum tüm sevdiklerimi,
Elimde silgi tüm olmamışlarımı siliyorum,
Oysa temize çekilecek zamanlar da kalmadı,
Şimdi çocukluğuma sarılmak vardı,
Sahipsiz kalmışım bu şehirde yapayalnız,
Meyveye dururken gölgesiz ağacım ayazda,
Yüreğim harman yeri uğultulu günahlarda,
Yoluma çıkan aşklara düşer miyim bi daha,
Elime doğmuş küskün zaman aklımın ücrasında,
Herkesin imtihanı başka başkaymış bu dünyada,
Ve acı tek kişilik sofraymış,
Öğreniyorsun zamanla,
Gerisi fani...