Grimsi toprak,
Sararmış yaprak,
Yorgun kırlangıç...
Evvelden denk gelmeyişin,
Günahını kime yüklemeli?
Tanrı’ya mı,
Aceleye mi?
Kendine mi öfke duymalı?

Yerli yersiz,
Manasızdır mana arayışı;
Aptallığına...
Kendi içindeki çatışmalar,
Sürekli bir sorgulama,
Neden bu kadar derin,
Bu kadar karanlık?

Bir umudu ararken kaybetmek,
Her bir düşünce,
Bir çığlık gibi yankılanır,
Gözlerimdeki boşlukta.
Bir kırlangıç,
Yorgun kanatlarıyla,
Uçmak için çabalarken,
Bırakır mı peşinden gittiği rüzgarı?

Her sararmış yaprak,
Bir hatıra gibi,
Düşmüş bir yaşamdan,
İçimde yankılanan sorularla dolu.
Tanrı’nın sessizliği,
Acelenin telaşı,
Kendime olan öfkem,
Hepsi birbirine karışır.
Belki de aradığım,
Kendimle yüzleşmekte...