Susuyorum bütün çirkinlik kokan zulümlere, 
Zülüm Hak’tan değil, halk’tandır. 
Bana zülüm ise, güzel ruhlu yardandır. 
Adalet ararım, aramam artık; 
Umudum öldü, zülüm bana Hak’tan değil, halk’tandır. 
Halkta gözüme gelmez, benim aklım yardadır, 
Yarda…

Bir zamanlar umut doluydum ben, 
Adaletin peşinde koştururken, 
Ama şimdi karanlık bir yolda kayboldum, 
Zulüm, her köşede sırıtıyor, 
Güzel ruhlar, acılar içinde inliyor.

Hak, nerede bu çirkin dünyada, 
Halk, gözlerinde kin ve nefret taşırken, 
Ben, yine de sevgi arayışında, 
Adaletin sesi, bir gün yükselecek mi?

Her gün bir başka zulüm, başka bir çığlık, 
Haksızlık, adaletsizlik, korku dolu bir istikamet. 
Gözlerimde yaş, kalbimde acı, 
Bir gün bu karanlık sona erecek mi?

Kayıplarım var, her bir zulümde, 
Her bir çiçek, kurumuş artık; 
Ama içimde bir umut, 
Bir gün doğacak güneş, 
Ve zulüm bitecek, 
Adalet, kalplere yeniden doğacak.

Çocuklar gülmedi, hayalleri kırıldı, 
Gençler umutsuz, yolları kayboldu. 
Yaşlılar, anılar içinde hapsolmuş, 
Her biri birer hikaye, acılarla dolmuş.

Ama ben, yine de bir umut taşırım, 
Bu zalim dünyada, sevgi arayışım sürer. 
Belki bir gün, zulmü yenecek ruhlar, 
Birlikte haykıracağız, adalet için.

İnsanlık, bu karanlık günlerden geçerek, 
Kalkacak ayağa, el ele vererek. 
Zulüm bitecek, sevgi yayılacak, 
Gözlerimizde bir ışık, kalplerimizde bir ateş.

Ve o gün geldiğinde, 
Zulümden kurtulmuş ruhlar, 
Birlikte haykıracak, adalet için; 
"Artık yeter, zulüm sona ersin!" 
Sevgiyle, umutla, barış içinde, 
Yeni bir dünya, adaletle dolsun.