Benim adım Veli, her yerde duyulur sesim,
Deli derler bana, neymişim bilmez kimsem,
Takıldı bu lakap bir kere, kim çıkarır içimden,
Kendi kendime sorarım, bilmem ki ben neyim?

Divane olmuşum, serseri rüzgârla dolmuşum,
Bir yokuş çıkarken, bir çukura yuvarlanmışım,
Hayatın oyunlarıyla her köşede kaybolmuşum,
Ama en büyük dersleri hep yaşananlardan edinmişim;

Koşarım, varamam, düşerim, kalkamam,
Bir bakarım ki hayat çoktan ardımda kalmış,
Gülen yüzlerin ardında nice dertler saklanmış,
Herkes kendine bir maske takmış, fark etmemiş;

Öğrendiğim tek şey; aldanmamak görüntüye,
Dışın parlak, için boşsa, neye yarar ki?
İnsan olan, kalbiyle var olur, özüyle parlar,
Ancak o zaman menzile vardığı belli olur;

Her insan bir deliymiş, her insan divane,
Kimi sevgiden, kimi paradan düşer bu hale,
Ama bil ki, dostum, gerçek bir hazinedir kalp,
Ona sahip çık, aldanma sahte cila ve şatafata;

Bir gün uyanırsın, aklın başına gelir,
Dersin ki, ‘Ah ne çok takılmışım boş şeylere,’
İşte o an, anlarsın bu hayatın anlamını,
Bir parça sevgi, bir parça sadelik yetermiş insana;

Ben Veli, deli Veli, belki de hayatı bilmeyen,
Ama bir bildiğim varsa o da cehaletim dostum,
Deli görünmektense, sahte akıllı olmaktansa,
Gerçek insan ol hayatın bundan başka anlamı var mı ki;

Bahadır Hataylı/26.09.2024/01.48/Sancaktepe/İST