Sürgün Treni 2
sürgün treni 2
kış uykusuna yatan istasyonda, şubat soğuğunun serin tuttuğu; soluğu tuzlu rüzgar içinde üstü yaşam parçaları bir kadın gezinir dirlik düzenlik yıkılmış gözleri ihtilal bir kadın sürgün trenine sırtını yasladı eski bir tortuyu kazır gibi zulüm ve kan herşey geride kalsada, dayanılmaz bir acı kuşatan yüreğinden; yaşadıklarını söküp atamıyordu. zindana dönen gecesinde, son umuduna tutunuyor. suskunluğun içine dalarak, dönüşü olmayan; sonsuz bir yolculuğa çıkıyor. buzlu bir hayalet gibi ayışığında asılı kalan zaferi yitirilmiş bayrak misali sessizce rüzgar içinde dalgalanan kadın damar orhan özgül |