yıl kaç. bilmiyorum.

beni içimde yıkılan köy evine sorun
bir çam ağacına
bir ardıça
asma yaprağına sorun
dalını üşüten kara
yere düşen çiy tanesine sorun

yorgunum.
karşımdaki duvar gibi vefalı bir yorgunluğum var
ne demiş Sait Faik
"kendi peşimi bile bıraktım"

boş ver diyorum sonra
yerime boşluk bile yakışmıyor

kendi kendine gülerken buluyorum bana her yakışmayanı
gecenin söyledikleri düşüyor içime
gecenin bilmem kaç uyanışı

hadi
beni içimde oluşan karanlığa sorun
siyah begonvillere
o vefalı duvarların acısı yükseliyor içimde
ağaç dalı olmak gibisi var mı. diyor
hele ki zeytin dalıysan
senden ağacı yok

düşünme bunları
düşünmüyorum

kalbim bastırılmış bir toprak oluyor.
gülümsüyorum.
nasılsa
beni hiç bulamayacaklar

keşke diyorum
sonra
omzuna konan bir kuş olsaydım
zeytin kuşu

sonra vazgeçiyorum
.