Bizim bir köpeğimiz vardı adı da Çomar’dı
her şeyi yerdi ekmek yemek suyu yoğurt süt
dosttu arkadaştı bize neşe katardı neşemize
komşu dövdü yaraladı bilemedik onu kaybettik

Bizim bir köpeğimiz vardı ısırmazdı korkutmazdı
gözleri tatlı bakardı can yoldaşımızdı can parçamızdı
onun bir adı vardı köpek demezdi komşular kimsecikler
bilirdik ki akşam olunca babamın gelmesini kapıda bekler

Hatırası kaldı bir de kafasından ayrılmış bedeni toprakta
bir köpeği yavru iken bakıp büyütmeyen bilir mi sevgisini
korkar çekinir hele bir de görünce aç bırakılanı öfkelendirileni
mümkün görünmüyor bu şartlarda bilebilmek onun değerini

Köpekleri uyutmasınlar rehabilite etsinler isterim gönülden
kimbilir neden ve niçin sakince yaşarken bu hiddet neden
insandan korkarım hiçbişeyden korkmadığım kadar ben
saldırganlaştıran insanlar pek çok kez şahit oldum yaşarken

Bizim bir köpeğimiz vardı onu bir insan öldürdü döve döve
insan mı vahşi köpek mi diye sormayın gözlerim gördü
köpeğimiz gidince evimizin neşesi umudu yok oldu birden
sanki bir daha bahar gelmedi bahçemize çiçekler soldu hemen

O bizim için ne ifade ediyordu anlatamam nasıl olsa boşverin
lütfen sokakta yatıveren hayvancıklara su verin yemek verin
inanın her kötülüğün ardında bir insanın parmağı var muhakkak
lakin her şeyi bilen ve gören ve çözümleyecek olan mutlak hak!...



Gülhan Çeliktaş