Veysel de Ağlarsamimiyetini yitirmiş çağın yalnızlık senfonisi tutuşturdu ellerimizi bir gül bin güne utancını taşıdı nerden gelmiştin acının tozuna bulanmış küllerin ağıtlarınaydı nazın niyazın demiştim sana tavana asılı bakışlarına ay’ın beyazına batmış gecene gözlerken beni rüzgarın savurganlığında sek sek oynarken çocukluğum ormanlarca ağlarken yangınlarım demiştim tozuna tuzağına kandığım elleriyle yakmış gibi toprağa ihanetin bedeli mi olur ağız birliğince sustu sustuk börtü böcek sular yandı sular/dayandı dağlar da d’ağlar Veysel de ağlar aynaydı yüzüme çarpan bin ölüm aynıydı kalbinde duran bin parçam gece yıldızlar uyandığında göğüne göğümden masallar yamadığım nefesime teninin ıtırını çektiğim " bu dağlar kömürdendir giden gün ömürdendir." |
Var olun.