BENİ ARA!
Bir aralık akşamında Papatyam!
Bakarken camları buğulanmış penceremden sokağa Önce sen, sonra da bir yalnızlık şarkısı düşüyor aklıma Oysa bir sessizlik hakim etrafta Ve sulu bir kar yağıyor terk edilmiş sokağa Rüzgârdan uçmaya hazır küf tutmuş odama Derin bir hüzün çöker örselenmiş ruhuma Zemheriye, ayaza, buz kesmiş havaya inat Atıyorum kendimi sisler bulvarına Islanıyor kirpiklerim üşüyor gözlerim Geceye sessizlik, bana sensizlik hakim Sigaramın ateşi de olmasa neredeyse donacak elim Anla işte Papatyam! Yine bir kahır gecesinde, elemler içindeyim Bekliyorum gökyüzünü, ay kayıp yıldızlar ise firarda Dönmeyeceğini bilsem de hani diyorum ki Güzel günlerimiz hatırla ve beni bir kez olsun ara! |