Papatyam!
Ölümden ne kadar kaçarsan kaç
Bir gün gelir ve seni bulur
Burada geçen her günün bir diğerinden farkı yok
Gece gündüzün bile
Çünkü günler birbirine girmiş
Ölümün kol gezdiği, zifiri karanlık geceler ise inan bitmiyor
Her dakika başka bir heyecan içinde yaşanan bir korku
Uyku gözlerime haram olmuş rüyalar ise kâbus
Yine zar zor ulaşılan bir sabah
Soğuk bir hava ve üzerime bile çiğ düşmüş
Üşüyorum ve ayazda kalmış gibi titriyorum
Dişlerim birbirine vuruyor
Allah’ım, bu sevdanın vebalini omuzlarıma yükleme
Ben bu yükü kaldıramayacağım
Papatyam!
Çaresizlikten sürekli dağlara boş gözlerle bakıyorum
Dağlar da bana bakıyor
Karşılıklı konuşuyoruz, sessiz de olsa
Zaten her tarafımız dağ
Bu dağlar kan ve ihanet kokuyor
Ayrılık kokuyor, sensizlik kokuyor
Yine bir dağ başındayım
Karşımda da heybetli
Bir o kadar da başı dumanlı
Ve insana geçit vermeyen karlı dağlar var
Havada bir yağmur çiselemekte
Yüzüme tanecikleri vuruyor esen rüzgârlarla donan
Dondukça da yüzümü buz kestiren
Ve ben boğuluyorum sensiz
Çünkü buralar bana dar geliyor
Bir tepenin üzerindeyim
Ayaklarımda pranga var gibi
Bir o yana, bir bu yana volta atıp duruyorum
Kabul edilir bir çaresizlik içindeyim
Kabul etmesem de öyle
Hem etmesem ne olacak ki?
Burada elimde olmayan bir teslimiyet yaşıyorum
İnsanlar, şehirler bana uzak
Büyük bir yalnızlık içerisindeyim
Sohbet edecek
Sana dair düşüncelerimi anlatıp dertleşecek kimsem yok
Burada sadece insan ve şehirler değil her şey bana uzak
Belki de ben uzağım, evet, ben uzağım
Çünkü ıssız bir dağ başındayım
İt bağlasan durmaz derler ya, aynen öyle bir yerdeyim
Ne gölgesine sığınacağım bir ağaç
Ne de hayatta kalmak için içebileceğim su var
Ne kadar zararlı haşerat varsa hepsi burada
Bazen aç kalan yaban hayvanları gelir çöplüğe
Bazen de bize
Dedikleri gibi burada çiçekler açmaz
Çünkü buraları kan ve barut kokar
Sadece ara sıra uzaktan uzağa süzülüp giden
Göçmen kuşlarını görüyorum
Onların bile gideceği bir yer var, benim ise yok
Geceler burada ihanete gebe
İhanet katran gecelerde beklenmedik bir anda
Ansızın ve kalleşçe geliyor
Bazen yıldızlar kayar gökyüzünde
Bazen de onlar gibi kayıp gelen izli mermiler
Hedefi ise yirmili yaşlardaki Mehmetler
İllaki alacak bu dünyadan, koparacak sevdiklerinden
Burada günler geçmiyor
Gün saymakla da teskere gelmiyor
Herkesin düşüncesi, hayalleri farklı
Aslında güzel şeyler düşünüyorlar olmayacağını bile bile
Ben de sana dair hayaller kuruyorum, onlar gibi
Ölüm düşüncesi, düşünmek istemesek de hepimizde var
İnsan hayatı pamuk ipliğine bağlı olursa
Galiba bu normal geliyor, insana
Burada beyaz kefen giymeye bu kadar istekli
Ya da ağzından düşürmeyen kimse yok gibi
Biliyorum, bu seslenişim sana acı verecek
Ama yazdıklarım ve hissettiklerim bu
Ne yazık ki de gerçek
Başka türlü yaşadıklarımı
Düşündüklerimi sana nasıl anlatabilirim
Demekte istemiyorum
Belki de her şey yalan, sen, ben ve yaşadıklarımız
Burası belki de benim için son durak
Çünkü dönüşü yok gibi bu yolun
Sonuçta ölüm
Dünyaya dönüşü olmayan bir yolculuk değil mi?
Biletini de Azrail’in kestiği
Ben de bir bilet istiyorum dönüşü olmayan
Şimdi gidiyorum senden ve bu da son gidişim olacak
Dediğim gibi dönüşü yok bu yolun
İstersen bir helalleşme de biz yapalım seninle
Sen de hakkını helal et!
Şimdi bu da nereden çıktı, deme, sorma sakın!
Çünkü yanımda sen yoksun
Sen yoksan da zaten boş ver
Yanımda, kimse de olmasın
Ayrıca hiç kimse de sen değil
Derdime çare ise hiç değil
Gözlerine, kirpiğine yaş değmesin
Göz bebeklerin yine güzel baksın
Hep gülsün sevdanın şafağı
Burada sökmeyen şafaklar gibi uzayıp gidiyor sensizlik
Giderken de beni, benden alıp götürüyor
Bir meçhuledir bu yolculuk, biliyorum
Gidenlerin gelmediği ve ben artık gidiyorum
Evet Papatyam, buralar bana dar geliyor
Ve ben sensizlikte
Sen diye silahıma sarılıp bir meçhule gidiyorum…