Bir Yalnızlık mevsimi,

Vakit soğuk , mekan buz , hipotermi anılar.
Sırtımda, sıcağına kandığım büyük beden masallar.

İntihara meyilli takvim yaprakları ile dolup taşan bir oda.
O ‘ da ben gibi ıssız , ben gibi bir başına
Yarenlik ediyoruz yarınsız yarınlarımıza

Unutulmuş takvim yaprakları şimdi can pazarında
Geçmişin izleri dağılmış dört bir yana.
Yandığım zamanlar artık gözlerimin yaşında ,

Yaşım kadar yaşlı bu gözler ,neden hep kara?
Ya gözyaşım , gözyaşım yazar mı ?kafa kağıdında !!

iç gürültülü yağmurlar yağıyor çatısız avuçlarıma
sırılsıklam yalnızım artık , bir başıma bin yaşımla.

Ne de çabuk verdiğinin peşine düştün
Alacağın olsun be hayat,
çıkar yollarıma çığ düşürdün,
sayende kara boyandı karanlığım..
buz tuttu umutlarım ,

dedim ya yalnızım
mevsim kış mevsim yalnızlık
elbet buna da alışırım


Bir Yalnızlık mevsimi

Gün , güneşe âmâ
Gece ise kabuksuz bir yara
Ay ışığı düşmüyor deryama

Sınırları siyah beyaz hatıralarla boyanmış,
kimsesizler ülkesinin başkentidir bu oda.

Mülteci mutluluklara yer yok burada
Irkçı değilim belki ama dünyamın rengi hep kara

Vefasıyla, cefasıyla, fedasıyla
belki de bu yüzden gönlüm hep Beşiktaş ta.

Koparılmış ,
yırtılmış ,
okunmadan atılmış,
hatta takvimine gurbet kalmış ,
gri yapraklar gibi hissizim zamana.

Hem , gri yapraklar ile
renkli hayaller kurulmuyor bu topraklarda.

Dört mevsim kar yağıyor dağlarıma
çok kaldım yalnızlığın ayazında
yalancı baharlara aldandım ,
kalbi açık yattım
Hep solumdan kalktım.

Dedim ya yalnızım
mevsim kış mevsim yalnızlık
elbet buna da alışırım

Şimdi,
sokak lambaları gibiyim
bir yanıyor bin sönüyorum.
Işığımı kaybettim ,
ne arıyor , ne de soruyorum
kaderime biat ettim
sonumu bekliyorum.

Dilim müebbet suskunlukta..
daha kaç yalnızlık sığdırabilirim tek kişilik bu mezara.

UĞUR KILIÇ / RESPECT

31.07.2024