0
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
248
Okunma
Üzerine mum dikili hayallerin
Kabusuydu uykusu bölünen.
Gecenin masumiyeti terk etti yıldızları,
Yapraksız kalan baharın son türküsü acıyordu
Kuşların suskunluğunu.
Yağmura hasret toprağın kalbi
Çatlayan damarlarından kurudu.
Bir bulut Gölgesi düştü;
Düşlerin solgun bakışına.
Ana rahmine düşen bebeklerin sessizliği konuşurken
Patlayan bombaların gölgesinde;
Duran bir hayat seyrettim tepesinden şehrin.
Karanlığı avuçlarım dolusu dolduruken
Bir veda değildi bu alnıma yazılan.
Başlangıcın ayak sesleri yükseldi rûhumda
Açılan kapısıydı semâ’nın.
Kapısıydı açılan sonsuzun.
Serdar Özyanız
5.0
100% (4)
