Kömür kokulu sokakları vardı bu kentin,
Güler yüzlü insanları,
Hal hatır soran ahbapları,
Pazar yolunda ayak üstü Dedikodu edip,
Kaynaşan kadınları vardı,
Çeşme başında oynaşan kızları,
Bulmak ne mümkün artık
O güzelim insanları,
Samimi duygular, Mazide kaldı.

Çocuklar, korkusuzca sokaklara çıkardı,
Kimi çelik çomak, kimi evcilik oynardı,
Bütün mahalle, sanki sözlelmiş gibi, her perşembe çamaşır yıkardı,
Tüm sokaklar baştan sona mis gibi, tertemiz kokardı,
Anahtarı dış kapının üzerinde bırakılan haneler, mazide kaldı.

Dostlar marketin yanıbaşında,
Emmi kundura vardı,
Düşman gibi,
Her geçenin ayağına bakardı,
Latife bir yana,
Bir neslin ayakkabıları,
Onun o hünerli elinden çıkardı,
Şimdi ne kundura kaldı, ne emmi,
Herşey hazır, fabrikasyon,
El emeği göz nuru dediklerimiz, Artık mazide kaldı.

Birde yazlık sinema vardı, haliç’e bakan,
Ferdi Tayfur filmleri çıkardı
Yürekler burkan,
Hem ağlar hem izlerdi genç kızlar iç çekerek,
Bir ellerinde yedigün, diğer ellerinde çekirdek,
Birlikte izledikleri filmi,
Saatlerce birbirine anlatan,
O tertemiz yürekler, mazide kaldı.

Evlerin çoğu gecekondu idi belki,
Ama herkes birbirini tanırdı,
Bırak kavga etmeyi,
Komşular, birbirine küsmeye utanırdı,
Eşleri tartışsa’da,
Kadınlar bir şekilde içlerini dökerdi,
Erkekler sessiz kalır, bir kenara çökerdi,
Caminin çay ocağında dertleşseler hoca kızar’dı,
Kimi derdini bakkal rıfkı’ya, kimi’de, berbere anlatırdı,
Komşuluk hakkı nedir bilenler,
Mazide kaldı.

Şimdi heryer apartman,
Kimse kimseyi tanımıyor,
Aynı çatı altında oturan insanlar,
Selam verip almıyor,
Evvelce herkesin hânesi ayrı,
Dünyası bir idi, simdi herkesin,
Hânesi bir, ama dünyası ayrı,
Güzel, eskiden güzeldi,
Adam, eskiden adam,
Şimdi Baksan, herkes güzel, herkes adam,
Ama insanlık, Mazide kaldı.

FEVZİ EMİR YILMAZ