Yokluğun sıradan bir boşluk değil.
Geceden gündüzü al, geriye ne kalır?
Sonu gelmeyen bir karanlık. Gündüzden geceyi çıkar, yapamazsın! Güneş tıpkı senin gibi çaresizce çekip gider. Kaldım kendi payıma düşen karanlıkta yapayalnız bir başıma. Suretinin hayaliyle bir sağıma bakındım yoktun.
Bir soluma bakındım yoksun.
Sonra gözlerim yaşlı bir sigara yaktım, seni andım. Tütün yanıyor sanırsın aslında ben yandım. Her dumanda sana sevgimi fısıldadım. Söylendim içten içe, kendi kendime. Kızgınlığım yokluğunaydı.
Üzülme sen sakın!
Sana kızmadım.
Biliyorum gitmek istemediğini,
gitmemek için ne kadar mücadele verdiğini.
Kızgınlığım sana değildi. Kime kızacağımı bende bilmiyordum. Tek bildiğim seni özlediğimdi. Sonsuzadek çekmek zorunda kaldığım özlemindi,
içimi yakıp kavuran hasretindi aslında kızdığım.