Bir Ülke yakmayı,
Kağıttan yaptığın gemiyi, uçağı yakmak gibi,
Oyun mu sandın sen?
Yeşilini, mavisini, beyazını, kahverengiyi,
Çapadan keskin, kılıçtan beter, pis ellerinizle,
Sarıya, kızıla, karaya çevirdiniz!
Ormanları tutuşturduğunuz elleriniz,
Dünyanın en pis yeri!
İki avucunuzda biriktirdiğiniz,
Onca ah, onca can, onca kin, onca nefes, onca gelecek,
Günü gelince sizden hesap soracak!

Bir ülke yakmayı,
Soba yakmak mı zannettin sen?
Egoist ruhlarınızla nefretinizin esiri oldunuz!
Cennet vatanı cehenneme çevirdiniz!
Kötülüğün maşası olmuş ellerinizin,
arasına dolsun vebali bütün acıların!
Bu topraklar, bu ağaçlar, bu hayvanlar, bu insanlar, bu gökyüzü,
Günü gelince sizden hesap soracak!

Bir ülke yakmayı ne sandın sen?
Bir son mu, bir yok ediş mi?
Günah dolu ellerinizle,
yaktığınız o toprağa karışacaksınız bir gün!
Yaktığınız vatan ise yeni ormanlarıyla,
kıyamete kadar yaşayacak!
Sonsuza dek var olacak!