1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1044
Okunma
Bir çocuğun gözyaşın da gördüm seni,
Nisan on’du sen oydun.
Tek varlığıydın onun sen, neredeyse canıydın
Mavi gökyüzünde mavi kanatlarını çırparak,
Yedi arkadaşınla birlikte çok uzaklara yol adın.
Bundan böyle yalnızlığa mahkum olmuştu çocuk.
Ağladı gecelerce,günlerce.
Hayallerinde, rüyalarında hep seni hatırladı.
Korku ve acıyla uykusundan uyandı!
Sense, yediniz birden uzak diyarlara çoktan vardınız.
Düşünmeden kimseyi hiç bir şeyi kafesini aşarak uçup gittin yuvadan!
Nisan on’du sen oydun.
Bir çocuğun gözyaşın da gördüm seni.
O gözyaşın da masum bir can vardı!
Küçücük,umut dolu,iyiliğe,güzelliğe doğru kanat çırpan.
Kalbi sevgiden yana olan canlar vardı.
Ö.E
5.0
100% (1)
Cevap Yaz