O eski evimizin ışıkları yanıyor,
Her yer apaydınlık.
Bütün yaşanmışlıklar, anılar,
Zihnime tokat atarcasına,
Bir bir vuruyor geçmiş günleri.
Seni bana hatırlatıyor.

Siyah, küçük masanda çay bardağın dolu duruyor.
Sanki o’da seni yad ediyor.
Bir, iki yudum alıp çayından,
Kalkıyorsun acelen varmış gibi.
Camı açıp çıkıyorsun.
Bir adım daha atma düşersin!
Demek geliyor içimden.
Kendini gecenin karanlığında,
Kapkara olmuş gökyüzüne,
Hüznün kasvete dönüşmüş duygu seline,
Bırakıyorsun hiç korkmadan.

Rüyamı masala çevirdin birden.
Kuşlar gibi huzurlu,
Kuşlar gibi sakin,
Kuşlar gibi rahat,
Uçmaya başladın semada.
Bir bebek suretinde,
Bir bebek masumiyetinde,
Uçtun, uçtun, gittin.
Kayboldun kapkara olmuş gökyüzünde.

Özlem ERYILMAZ