Kendimde müebbet
Bir yerlerimde,
O dikenlerin, kuru otların, kum yığınlarının dolup taştığı, Bir yerlerimde; Pusup, bana öfkeli kendimi unuttum, Kayboluşum söz konusu bile değil artık, Sanki her gece farklı bir adamın sesine maruz kalıyorum, Sanki gözlerimi çalmış birinin yüzüne mahpus oluyor bakışlarım, Her gün farklı şekilde seviyor; Karmaşada, keşmekeşte mahzur kalıyorum, Acıyı, beklentiyi, umudu, Tekrar yaşamam lazımmış gibi, Yeniden yere düşmenin, ağlamanın, Sevip yanılmanın, Yalanlara, en hakiki gerçekmişcesine sarılmanın tam sırası gibi, Şiirleri yazana, yazdırana mağlup oluyorum, Kayalar misali en katı kelimeler göğsümden fırlıyor sanki, Tükenmişliğin kıyısına yapmışım evimi, İntihara meyilim, en patavatsız misafirim, Yaşamak hastalığında cebelleşirken, Aslında tek ziyaretçim, Parçalayıp dağıtmışım tamahkârca yaşama sevincimi, Manzaramsa ölüme olan inancım, Bir adam tüm hücrelerimde mahvoluyor yıllardır, Ve hâlâ bir yabancı. |